ΤΕΛΟΣ.

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΓΕΏΡΓΙΟΥ ΦΕΞΗ
ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ
ΟΔΟΣ ΓΛΑΔΣΤΩΝΟΣ αριθ. 8

ΤΙΜΟΛΟΓΙΟΝ ΒΙΒΛΙΩΝ

Ο ημέτερος Οίκος, θέλων να συντελέση εις την ευκολωτέραν και ευρυτέραν διάδοσιν των εκδόσεών του εφήρμοσεν εις την πώλησιν αυτών καινοτομίαν, η οποία και έγινε μ' ενθουσιασμόν αποδεκτή υπό πάντων.

Παραχωρούμεν επί πιστώσει και παραδίδομεν αμέσως εις πάντα ζητούντα βιβλία κατ' εκλογήν του, αξίας δρ. 100, εξοφλητέων εις 20 μηνιαίας δόσεις εκ δραχ. 5 εκάστην, προκαταβαλλομένης μόνον της πρώτης δόσεως, δηλ. δραχ 5.

Ούτω με δαπάνην εντελώς ανεπαίσθητον δρ. 5 κατά μήνα δύναται πας οπουδήποτε διαμένων να προμηθευθή βιβλία εκ του ημετέρου Οίκου.

Οι εν ταις επαρχίαις και τω εξωτερικώ επιβαρύνονται με τα έξοδα της αποστολής των βιβλίων, εκτός εάν προτιμώσι να τα παραδώσωμεν εις πρόσωπον εν Αθήναις διαμένον.

Πάσα αίτησις μετά συνημμένου καταλόγου των ζητουμένων βιβλίων πρέπει να περιέχη το όνομα, την διεύθυνσιν, την πατρίδα και το επάγγελμα του αγοραστού.

Τα ταχυδρομικά επιβαρύνουσι πάντοτε τον αγοραστήν.

ΒΙΒΛΙΑ 100 ΔΡΑΧΜΩΝ

ΔΥΝΑΣΘΕ ΝΑ ΕΚΛΕΞΗΤΕ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΕΣ ΑΥΤΑ ΑΝΑ
5 ΔΡΑΧΜΑΣ ΚΑΤΑ ΜΗΝΑ

Δίδονται και διπλασίας ή τριπλασίας αξίας βιβλία με διπλασίας ή τριπλασίας μηνιαίας δόσεις.
200 ΔΡΑΧ. ΒΙΒΛΙΑ ΑΓΟΡΑΖΕΤΕ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΕΣ ΑΝΑ 10 ΔΡΑΧ ΚΑΤΑ ΜΗΝΑ

* * *

ΟΜΗΡΟΣ

ΙΛΙΑΣ. Το αριστούργημα της παγκοσμίου ποιήσεως. Η επική διήγησις άρχεται από της έριδος Αγαμέμνονος και Αχιλλέως, ιστορεί δε τα κατόπιν μέχρι της ταφής του Έκτορος και επεισοδιακώς τα πρότερον συμβάντα του Τρωικού πολέμου. Η Ιλιάς είναι η λαμπρά εικών της σκέψεως, της ενεργείας και της ζωής του παναρχαίου Ελληνικού κόσμου.

Τεύχος Α'. Αι έξ πρώται ραψωδίαι Δρ. 1.50
Τεύχος Β'. Αι από της 7 μέχρι της 12 ραψωδίαι » 1.50
Τεύχος Γ'. Αι από της 13 μέχρι της 18 ραψωδίαι » 1.50
Τεύχος Δ'. Αι από της 19 μέχρι της 24 ραψωδίαι » 1.50

Η μετάφρασις ρυθμική υπό Ιω. Ζερβού.

Οδύσσεια Το πολυσύνθετον και πολυμερές έπος, το αφηγούμενον την δεκαετή περιπλάνησιν του Οδυσσέως και επεισοδιακώς συμπληρούν τα του Τρωικού πολέμου. Είναι οιονεί η ποιητική εικών του πολιτισμού, των θρησκειών και των ηθών των τότε λαών, όσους και όπως τους εγνώριζον οι Έλληνες της Ομηρικής εποχής.

Τεύχος Α'. Αι έξ πρώται ραψωδίαι Δρ. 1.50
Τεύχος Β'. Αι από της 7 μέχρι της 12 ραψωδίαι » 1.50
Τεύχος Γ'. Αι από της 13 μέχρι της 18 ραψωδίαι » 1.50
Τεύχος Δ'. Αι από της 19 μέχρι της 24 ραψωδίαι » 1.50

Η μετάφρασις έμμετρος υπό Ιακώβου Πολυλά.

ΑΙΣΧΥΛΟΣ

Αγαμέμνων. Το πρώτον δράμα της Τριλογίας «Ορέστεια» αναφερόμενον εις τον φόνον του Αγαμέμνονος υπό της συζύγου του και του εραστού της Αιγίσθου. Μετάφρ. Ι. Ν. Γρυπάρη. Δρ. 1.50

Χοηφόροι. Περιέχουσι την κυρίαν πράξιν, την μητροκτονίαν του Ορέστου, εφ' ης στηρίζεται το ηθικόν πρόβλημα της Τριλογίας. Μετά τον φόνον ο νους του Ορέστου σαλεύεται, αι Ερινύες τον καταδιώκουν και φεύγει εξόριστος. Μετάφρ. Ι. Ν. Γρυπάρη. Δρ. 1.50

Ευμενίδες. Διεξάγεται το δράμα εν Δελφοίς, οπόθεν ο Απόλλων φυγαδεύει τον Ορέστην, και είτα εν Αθήναις, όπου κατ' απόφασιν της Αθηνάς δικάζεται υπό του Αρείου Πάγου ο μητροκτόνος και απαλλάσσεται της ευθύνης. Μετάφρ. Ι. Ν. Γρυπάρη. Δρ. 1.50

Επτά επί Θήβας. Το δράμα της μονομαχίας και του αμοιβαίου φόνου των δύο υιών του Οιδίποδος. Ο ύμνος των Ερινύων και ο θρήνος της Αντιγόνης είναι εκ των λυρικωτέρων της αρχαίας τραγωδίας. Μετάφρ. Ι. Ν. Γρυπάρη. Δρ. 1.50

Πέρσαι. Ο ύμνος της νίκης των Ελλήνων κατά των Περσών. Η εν τω δράματι αφήγησις της εν Σαλαμίνι ναυμαχίας είναι μοναδικόν υπόδειγμα επικολυρικής περιγραφής. Μετάφρ. Ι. Ζερβού. Δρ. 1.50

Προμηθεύς Δεσμώτης. Το υψιπετέστερον έργον του παγκοσμίου θεάτρου. Ο Προμηθεύς προσηλούται επί του Καυκάσου υπό των θεών διά την αγάπην του προς τους ανθρώπους. Μετάφρ. Ι. Ζερβού. Δρ. 1.50

Ικέτιδες. Αι Δαναΐδες εξ Αιγύπτου φεύγουσαι τον διά βίας γάμον, φιλοξενούνται υπό των Αργείων και λυτρούνται από τολμηθείσης αρπαγής. Μετάφρ. έμμετρος Μ. Αυγέρη. Δρ. 1.50

ΣΟΦΟΚΛΗΣ

Αντιγόνη. Παρουσιάζει αντίμαχον τον φυσικόν νόμον προς τον κοινωνικόν, όστις επικρατεί μεν και συντρίβει δια του θανάτου της Αντιγόνης, δεν ισχύει όμως να ταπεινώση την ευγένειαν της ηθικής επιταγής. Μετάφρασις Κ. Χρηστομάνου. Δρ. 1.50

Ηλέκτρα. Μετά την αναγνώρισιν των δύο αδελφών Ορέστου και Ηλέκτρας αποτολμάται υπ' αυτών ο φόνος της μητρός και του εραστού της προς εκδίκησην της πατρικής δολοφονίας. Μετάφρασις Μ. Αυγέρη. Δρ. 1.50

Οιδίπους Τύραννος. Ο τραγικός θρύλος της ακουσίας πατροκτονίας του Οιδίποδος και του γάμου με την μητέρα του δραματοποιείται ως αποκάλυψις θεόθεν επερχομένη και εξελισσομένη διά της αυτοκτονίας της αιμομίκτου μητρός και της εκουσίας τυφλώσεως του Οιδίποδος. Μετάφρασις Α. Καμπάνη. Δρ. 1.50

Τραχίνιαι. Υπόθεσις είναι ο οικτρός θάνατος του Ηρακλέους δι' ερωτικών φίλτρων υπό της συζύγου του Δηιανείρας, ακουσίως παρασυρθείσης από υπερβολικήν αγάπην. Μετ. Α. Καμπάνη. Δρ. 1.50

Φιλοκτήτης. Ο Νεοπτόλεμος διά να λάβη τα πατρικά όπλα από τον Φιλοκτήτην σύμφωνα με χρησμόν, μεταχειρίζεται κατ' αρχάς δόλον, ως συνεβούλευσεν ο Οδυσσεύς. Αλλά συγκινούμενος από την γενναιοψυχίαν του ήρωος μετανοεί, φανερώνει τον δόλον και παραιτείται των σχεδίων του. Ο Ηρακλής, από μηχανής Θεός, δίδει λύσιν σύμφωνον προς την Ομηρικήν παράδοσιν. Μετάφρασις Α. Καμπάνη. Δρ. 1.50

Αίας μαστιγοφόρος. Αναφέρεται εις τον Ομηρικόν ήρωα παραφρονήσαντα κατά θείαν βουλήν διά την αλαζονείαν του. Συνελθών ο Αίας και αισχυνόμενος αυτοκτονεί. Κατ' επέμβασιν του αδελφού αυτού Τεύκρου και του αντιπάλου του Οδυσσέως κηδεύεται λαμπρώς. Μετάφρασις Κ. Βάρναλη. Δρ. 1.50

Οιδίπους επί Κολωνώ. Το ύστατον του Σοφοκλέους δράμα παρουσιάζον τας τελευταίας περιπετείας του Οιδίποδος και καταλήγον εις τον θάνατόν του παρά τον Κολωνόν. Μετάφρασις Η. Βουτιερίδου Δρ. 1.50

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ

Φοίνισσαι. Η τραγική παράδοσις της αδελφοκτονίας Ετεοκλέους και Πολυνείκους. Μετ. έμμετρος Ν. Ποριώτη. Δρ. 1.50

Ηρακλής μαινόμενος. Ο Ηρακλής απολυτρώνων τα τέκνα του καταλαμβάνεται κατόπιν υπό μανίας και τα φονεύει. Συνερχόμενος θέλει ν' αυτοκτονήση, αλλά σώζεται υπό του φίλου του Θησέως. Μετ. έμμετρος Κ. Βάρναλη. Δρ. 1.50

Ίων. Υπόθεσιν έχει τους κινδύνους, την αναγνώρισιν και την αναγόρευσιν έπειτα του Ίωνος ως κληρονόμου του βασιλέως της Αττικής Ξούθου. Μετάφρ. Π. Δημητρακοπούλου. Δρ. 1.50

Ικέτιδες. Δράμα πολιτικόν και πατριωτικόν, αναγόμενον εις τον ήρωα Θησέα, ο οποίος θάπτει τους προ των Θηβών πεσόντας Αργείους. Μετάφρ. έμμετρος Ν. Ποριώτη. Δρ. 1.50

Ιφιγένεια εν Αυλίδι. Αι προσπάθειαι του Αγαμέμνονος προς σωτηρίαν της θυγατρός, η αργά επελθούσα συμπάθεια του Μενελάου προς το θύμα, η τολμηρά του Αχιλλέως αντίστασις εναντίον του στρατού υπέρ της μνηστής του είναι η υπόθεσις του δράματος. Μετάφρ. Ιω. Φραγκιά. Δρ. 1.50

Κύκλωψ. Δράμα σατυρικόν, ανάγεται εις την γνωστήν Ομηρικήν περιπέτειαν του Οδυσσέως, την μέθην και τύφλωσιν του Κύκλωπος και την σωτηρίαν του ήρωος και των συντρόφων. Μετάφρ. Γ. Τσοκοπούλου. Δρ. 1.50

ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ

Οι Όρνιθες. Είναι σάτυρα της πολιτικής διαφθοράς και των θεωριών περί νέων πολιτευμάτων. Ο μύθος πλέκεται περί δύο πολίτας Αθηναίους ερχομένους προς τα πτηνά, διά να ιδρύσουν εκεί νέαν πολιτείαν. Μετάφρ. έμμετρος Πολ. Δημητρακοπούλου. Δρ. 3. —

Οι Βάτραχοι. Φιλολογικού θέματος κωμωδία, γελοιοποιεί πολλούς των ποιητών και σατιρίζει την κατάπτωσιν της τέχνης. Υπαινιγμοί καταχρήσεων και διαφθορών δίδουν εις τους «Βατράχους» μέγα κοινωνικόν ενδιαφέρον. Μετάφρ. έμμετρος Πολ. Δημητρακοπούλου. Δρ. 3. —

Αι Νεφέλαι. Είναι διακωμώδησις των σοφιστών. Τοιούτος εκλαμβάνεται και ο Σωκράτης, περί τον οποίον δρώσι θαυμάσιοι κωμικοί τύποι. Μετ. έμμετρος Πολ. Δημητρακοπούλου. Δρ. 2. —

Η Λυσιστράτη. Επικρίνει την πολεμομανίαν των Αθηναίων. Διά να παύση ο Πελοποννησιακός πόλεμος, αι γυναίκες απέχουν κάθε συναφείας με τους άνδρας των, πλέκεται δε ούτω κωμικώτατα ο μύθος. Μετ. έμμετρος Πολ. Δημητρακοπούλου. Δρ. 2. —

Ειρήνη. Σατυρίζει την πολυπραγμοσύνην και την φιλοπόλεμον τάσιν των Αθηναίων και των άλλων Ελλήνων. Διά συμβολικής πλοκής εξέρχεται εις το φως η ενταφιασθείσα υπό των θεών Ειρήνη, εξυμνούνται δε τα εξ αυτής αγαθά. Μετ. έμμετρος Μ. Αυγέρη. Δρ. 2.50

Σφήκες. Γελοιοποιούν την μανίαν των Αθηναίων διά δικαστήρια και δίκας, παρουσιάζουν δε τα ηθικά και κοινωνικά άτοπα εκ της τότε δικαστικής καταστάσεως. Οι δικασταί εμφανίζονται ως χορός σφηκών. Μετ. έμμετρος Μ. Αυγέρη. Δρ. 2.50

Αχαρνής. Χορός Αχαρνέων αγροτών επικρίνει τους ρήτορας και τους πολιτικούς ως αιτίους του Πελοπον. πολέμου και της ολεθρίας δια τας Αθήνας φιλόδοξου πολιτικής. Τα επεισόδια παρέχουν ζωντανήν εικόνα του τότε αστικού βίου. Μετ. έμμετρος Μ. Αυγέρη. Δρ. 2.50

Ιππής. Κωμωδία καυτηριάζουσα τον δημοκόπον Κλέωνα, τον βυρσοδέψιν, και την στρατηγίαν αυτού εις Πύλον. Ο χορός απετελέσθη εκ της τάξεως των Ιππέων, διότι ούτοι είχον καταδικάσει άλλοτε τον Κλέωνα διά δωροδοκίαν. Μετ. έμμετρος Μ. Αυγέρη. Δρ. 2.50

Πλούτος. Η γενικότερου θέματος και παραστατικωτέρα κωμωδία του Αριστοφάνους. Γέρων ενάρετος και πτωχός, συμμορφούμενος με χρησμόν, συναντά τον Πλούτον, τυφλόν. Θεραπεύσας αυτόν πλουτεί, ως και άλλοι ενάρετοι, διότι αποκατέστη η πρέπουσα τάξις και έπαυσεν η επικράτησις της ανηθικότητος, η πρότερον κρατούσα ένεκα της τυφλότητος του Πλούτου. Μετ. έμμετρος Μ. Αυγέρη. Δρ. 2.50

Θεσμοφοριάζουσαι. Σάτυρα εναντίον του Ευριπίδου, όστις, διά να σωθή από τας γυναίκας ο πενθερός του, καταφεύγει εις την βοήθειαν δύο γυναίων. Μετ. έμμετρος Μ. Αυγέρη. Δρ. 2.50

Αι Εκκλησιάζουσαι. Γελοιοποιούν την περί γυναικείας ελευθερίας ιδεολογίαν και ιδίως τας περί κοινογαμίαις και κοινοκτημοσύνης θεωρίας. Μετ. έμμετρος Πολ. Δημητρακοπούλου. Δρ. 2. —

ΞΕΝΟΦΩΝ

Τα Απομνημονεύματα. Είναι η περίληψις της διδασκαλίας του Σωκράτους, περιέχουν δε κυρίως τας ηθικάς αναλήψεις αυτού. Μετ. Κ. Βάρναλη. Δρ. 2.50

Κύρου ανάβασις. Ιστορία της εκστρατείας του Κύρου και της επιστροφής των δέκα χιλιάδων Ελλήνων υπό την στρατηγίαν του Ξενοφώντος. Μετ. Δ. Αναστασοπούλου. Δρ. 5

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ

Ορέστης. Ο Ορέστης υπό των Αργείων καταδικάζεται εις θάνατον, ο δε θείος του Μενέλαος εκ δειλίας τον εγκαταλείπει. Εξαγριούμενος εκείνος θέλει να φονεύση την σύζυγον του Μενελάου και την θυγατέρα των Ερμιόνην. Αλλά δια του από μηχανής θεού μεταπείθεται και νυμφεύεται την Ερμιόνην. Μετάφρ. Ι. Ζερβού. Δρ. 1.50

Ρήσος. Είναι εκ των νεωτέρων δραμάτων της Αττικής τραγωδίας, αποδιδόμενον μεν παλαιόθεν εις τον Ευριπίδην, αλλ' ήδη τασσόμενον εις την σχολήν του Φιλοκλέους. Ανάγεται εις την αρπαγήν της Ελένης υπό του Πάριδος. Μετ. Α. Καμπάνη. Δρ. 1.50

Ανδρομάχη. Εικονίζει θαυμασίως τα αισθήματα ζηλοτυπίας, μίσους και στοργής. Ο Νεοπτόλεμος, χωρισθείς από την Ανδρομάχην, νυμφεύεται την Ερμιόνην, θυγατέρα του Μενελάου, ήτις μετά τούτου συνεννοείται να φονεύσουν τον από του πρώτου γάμου υιόν του συζύγου. Ο πάππος Πηλεύς τον σώζει, αλλ' ο Μενέλαος δι' επιβουλής φονεύει τον Νεοπτόλεμον. Μετάφρ. έμμετρος Γ. Τσοκοπούλου. Δρ. 1.50

Άλκηστις. Κατά του θεού τον όρον ο Άδμητος θα ελάμβανε την αθανασίαν, αν συγγενής του εθυσιάζετο προς τούτο. Οι γονείς αποφεύγουν, αλλ' η σύζυγος Άλκηστις προσφέρεται προθύμως να θυσιασθή. Μετάφρ. έμμετρος Γ. Τσοκοπούλου. Δρ. 1.50

Μήδεια. Το τραγικώτερον δράμα του Ευριπίδου. Προδοθείσα από τον Ιάσονα η Μήδεια καταπνίγει την μητρικήν στοργήν και φονεύει τα δύο τέκνα των, διά να τον εκδικηθή. Μετ. Α. Τανάγρα. Δρ. 1.50

Ηλέκτρα. Ο Ορέστης και η αδελφή του Ηλέκτρα θανατώνουν τον φονέα του πατρός των Αίγισθον και την μητέρα των Κλυταιμνήστραν. Η κάθαρσις διά του από μηχανής θεού παρέχει εξάγνισιν των μητροκτόνων. Μετάφρ. Α. Τανάγρα. Δρ. 1.50

Ιππόλυτος. Προς τον υιόν του συζύγου της Θησέως, τον Ιππόλυτον, η Φαίδρα αισθάνεται ανόσιον έρωτα, αποκρουομένη δε αυτοκτονεί, συκοφαντούσα τον υιόν προς τον πατέρα. Ο Θησεύς εξορίζει τον Ιππόλυτον. Αλλ' η συκοφαντία φανερώνεται και ο Ιππόλυτος αποθνήσκει θρηνούμενος και συγχωρών. Μετάφρ. Α. Τανάγρα. Δρ. 1.50

Ιφιγένεια η εν Ταύροις. Η Ιφιγένεια, θυσιαζομένη από τον πατέρα της εις την Αυλίδα, σώζεται υπό της θεάς Αρτέμιδος εις την χώραν των Ταύρων. Εκείθεν μετά του Ορέστου αποκομίζουσι το άγαλμα της Αρτέμιδος εις Αθήνας. Μετάφρ. Ν. Κυπαρίσση. Δρ. 1.50

Βάκχαι. Ο Πενθεύς και η μήτηρ του Αγαύη, απιστούντες προς τα θεία, τιμωρούνται υπό του θεού Διονύσου, διότι δεν ηθέλησαν να δεχθούν την λατρείαν του εις Θήβας. Μετ. Κ. Βάρναλη. Δρ. 1.50

Ηρακλείδαι. Αναφέρονται εις την περίθαλψιν των Ηρακλείδων εν τη Αττική και εξυμνούν την τότε ανδρείαν των Αργείων και Αθηναίων ηρώων. Μετάφρ. έμμετρος Κ. Βάρναλη. Δρ. 1.50

Εκάβη. Η βασίλισσα της Τροίας, συγκρατούσα την θλίψιν διά τον θάνατον του υιού της Πολυδώρου, επιτελεί τον όλεθρον του δολοφόνου. Μετάφρ. έμμετρος Ν. Ποριώτη. Δρ. 1.50

Ελένη. Αντιθέτως προς την παράδοσιν παριστωμένη ως πιστή σύζυγος, η Ελένη κατορθώνει να λυτρωθή του γάμου προς τον αιγύπτιον βασιλέα, βοηθουμένη εις τούτο υπό του συζύγου της Μενελάου. Μετάφρ. Α. Καμπάνη. Δρ. 1.50

Τρωάδες. Η σφαγή της Πολυξένης, ο φόνος του Αστυάνακτος, η όψις της πυρπολουμένης Τροίας δίδουν δραματικήν εικόνα της αλώσεως. Μετάφρ. Α. Καμπάνη. Δρ. 1.50

ΠΛΑΤΩΝ

Φαίδων. Εν μέσω των μαθητών του ο Σωκράτης εις τας τελευταίας ώρας της ζωής του διδάσκει τον θείον προορισμόν του ανθρώπου και την αθανασίαν της ψυχής. Μετάφρ. Αρ. Χαροκόπου. Δρ. 2.50

Κρίτων. Ο Σωκράτης παρακινούμενος υπό του Κρίτωνος να φύγη διά να μη υποστή την άδικον τιμωρίαν, αρνείται τούτο και διδάσκει διατί και πώς πρέπει να σεβώμεθα την πατρίδα και τους νόμους. Μετάφρ. Ν. Γκινοπούλου. Δρ. 0.80

Θεαίτητος. Το έργον διερευνά τα της ανθρωπίνης γνώσεως και καθορίζει τι είναι επιστήμη. Μετάφρ. Κ. Ζάμπα. Δρ. 3. —

Κρατύλος. Με λεπτήν επίνοιαν και με περίτεχνον αναλυτικότητα εξετάζει ο διάλογος πώς παρήχθη η γλώσσα, πώς εξεταστέα η μουσική ετυμολογία των λέξεων και μέχρι τίνος σημείου η σκέψις δύναται να χειραφετηθή από τας ατελείας της γλώσσης. Μετ. Κ. Ζάμπα. Δρ. 2.50

Σοφιστής. Τολμηροτάτη φιλοσοφική έξαρσις προς εξακρίβωσιν των ορίων της ανθρωπίνης νοήσεως, και συνάμα ο κατά την λογικήν και την λεπτότητα του συλλογισμού πολυτροπώτερος και οξύτερος των πλατωνικών διαλόγων. Μετάφρ. Κ. Ζάμπα. Δρ. 2.50

Πολιτικός. Φιλοσοφικώς αναλύει ο διάλογος την ανθρωπίνην ενέργειαν εις πράξιν και θεωρίαν, διά μεγάλου δε μύθου κατόπιν παρουσιάζει άλλο νέον πολίτευμα, ενώ συνάμα υποδεικνύει τας ατελείας των υπαρχόντων πολιτευμάτων. Μετάφρασις Κ. Ζάμπα. Δρ. 2.50

Χαρμίδης. Αποτελεί επισκόπησιν της ηθικής, εξετάζει τι είναι σωφροσύνη και συμπεραίνει ότι και αυτή, όπως τόσαι άλλαι ηθικαί αξίαι, είναι σχετική. Μετάφρ. Α. Καμπάνη. Δρ. 0.80

Παρμενίδης. Ο Παρμενίδης και ο Ζήνων, υποστηρίζουν την ενιαιότητα του Σύμπαντος, δεικνύοντες διά μεταφυσικών ισχυρισμών το αδύνατον της πολλαπλότητος των όντων. Ο Σωκράτης δι' αλλεπαλλήλων ερωτήσεων περιάγει αυτούς εις αντιφάσεις και αποδεικνύει σφαλερόν πάντα δογματισμόν. Μετάφρ. Π. Γρατσιάτου. Δρ. 2. —

Συμπόσιον ή περί έρωτος. — Εις συμπόσιον εορταστικόν της νίκης του πλουσίου ποιητού Αγάθωνος αποφασίζουν οι συνδαιτυμόνες να είπη έκαστος εγκώμιον του έρωτος. Τελευταίος ο Σωκράτης, ορίζων πρώτον ότι έρως, ως κοινώς εννοείται, είναι επιθυμία του κάλλους, διηγείται διάλογόν του μετά της φίλης του Διοτίμας· εις την διήγησίν του περιλαμβάνεται ο μύθος περί γενέσεως του Έρωτος ενέχων υψηλόν και βαθύτερον μυστικισμόν. Μετάφρασις Ν. Κουντουριώτη. Δρ. 2.50

Ευθύδημος. Σφοδρά επίκρισις των αμφιγνωμιών, των στρεβλών συλλογισμών, της ηθικής νοσηρότητος και της κενότητος των σκέψεων των σοφιστών. Μετάφρ. Α. Χαροκόπου. Δρ. 1.50

Μένων. Από τους πλέον λιτούς των διαλόγων, αλλά δεικνύων το πολυσχιδές της πλατωνικής σκέψεως, αναλύει την αρετήν, αν και κατά πόσον είναι εις τον άνθρωπον έμφυτος. Μετ. Χ. Παπαντωνίου Δρ. 1.50

Φίληβος ή περί ηδονής — Εις την ερώτησιν πού βασίζεται το αγαθόν, ο μεν Φίληβος απαντά προβάλλων την ηδονήν, ο δε Σωκράτης αντιπροβάλλει την φρόνησιν. Μετάφρ. Κ. Ζάμπα. Δρ. 2.50

Θεάγης — Περί δικαίου — Περί αρετής. Εις τον «Θεάγην» όπου και γίνεται πολύς λόγος περί του δαιμονίου του Σωκράτους, εξετάζεται τι είναι σοφία και αν δύναται να διδαχθή. — Εις τον «Περί δικαίου» διερευνάται αν η αντίληψις του δικαίου είναι έμφυτος ή επίκτητος. — Εις δε τον «Περί αρετής», σκοπείται αν είναι διδακτή ή όχι η αρετή. Μετάφρ. Σ. Λιμπεροπούλου. Δρ. 0.80

Πρωταγόρας. Συζήτησις μεταξύ του διασήμου σοφιστού και του Σωκράτους όστις φέρων εις αδιέξοδον τον σοφιστήν, αποδεικνύει ότι η αρετή είναι αυτοδίδακτος, και κατόπιν αντιθέτως πάλιν ότι αύτη είναι αποτέλεσμα γνώσεως. Μετ. Α. Χαροκόπου. Δρ. 2. —

Κριτίας. Αναφερόμενος εις την μυθολογουμένην χώραν Ατλαντίδα διατυπώνει κοινωνικόν σύστημα ιδεώδες, συνδυασμόν μοναρχίας και ομοσπονδιακής οργανώσεως. Μετ. Α. Χαροκόπου. Δρ. 1. —

Λάχης. Θέτει ως βάσιν της κοινωνικής ανατροφής την ανδρείαν, ηθικώς άμα και υλικώς λαμβανομένην. Μετ. Α. Καμπάνη. Δρ. 1. —

Λύσις. Διάλογος περί της φιλίας της αρμοζούσης εις τους νέους προς τους πρεσβυτέρους και γενικώτερον επισκόπησις της φιλίας ως κοινωνικής αρετής. Μετάφρ. Α. Καμπάνη. Δρ. 0.80

Απολογία Σωκράτους. Το δράμα της δίκης και καταδίκης του Σωκράτους, απλή και σοφή ιστόρησις της ζωής και της διδασκαλίας του. Μετ. Α. Μωραϊτίδου. Δρ. 1.50

Ευθύφρων. Εξετάζει τι είναι οσιότης, τουτέστιν ευσέβεια, αρετή και νομιμοφροσύνη. Μετάφρ. Α. Μωραϊτίδου. Δρ. 1.20

Γοργίας. Συζήτησις του Σωκράτους μετά του σοφιστού, διδάσκοντος ότι η τυπική μόρφωσις επαρκεί εις ανύψωσιν του ανθρώπου. Αποδεικνύεται υπό του Σωκράτους ότι αληθής μόρφωσις είναι μόνον η θεμελιουμένη επί της φιλοσοφίας. Μετ. Α. Φειλαδελφέως. Δρ. 3. —

Μενέξενος. Εγκώμιον πεσόντων Αθηναίων, συνταχθέν δήθεν υπό της Ασπασίας, αλλά πράγματι λεπτή ειρωνεία πάντων των ρητόρων της εποχής. Μετάφρ. Ι. Ζερβού. Δρ. 1. —

Τίμαιος. Μεταφυσική περί γενέσεως του κόσμου και περί φύσεως του άνθρωπου, συγγενώς με τας Πυθαγορείους θεωρίας. Ο Τίμαιος αναπτύσσει τας βαθυτάτας εν τω διαλόγω μυστικιστικάς ιδέας «περί κόσμου φύσεως», ο δε Σωκράτης διευκρινίζει. Μετ. Π. Γρατσιάτου. Δρ. 3. —

Ίων, Μίνως, Δημόδοκος, Σίσυφος, Κλειτοφών. Ο πρώτος των διαλόγων τούτων, ορίζει εις τι συνίστανται η μερική και η συνολική γνώσις. — Ο «Μίνως» αναφέρεται εις τας περί δικαίου και αρετής γενικάς και σχετικάς αντιλήψεις, ο «Δημόδοκος», εις την εξέτασιν του τρόπου και του ποιού της επικτήτου μορφώσεως, ο «Σίσυφος» δεικνύει τι είναι σκέψις πρακτική και θεωρητική και ο «Κλειτοφών» την σχετικότητα των ηθικών αντιλήψεων. Μετάφρ. Ν. Καζαντζάκη. Δρ. 2. —

Πολιτεία. Το πρωτοτυπώτερον των πλατωνικών έργων εκ 10 βιβλίων. Το πρώτον βιβλίον, περί δικαιοσύνης, είναι αφετηρία διατυπώσεως εις τα επόμενα ενός ιδανικού πολιτεύματος. Η ισότης των πολιτών, η ίση εργασία, η κατανομή των πολιτών εις τρεις τάξεις, η εξίσωσις ανδρών και γυναικών, η κοινογαμία και κοινοκτημοσύνη, ο αποκλεισμός των ποιητών, ο περιορισμός της αυξήσεως του πληθυσμού, αποτελούσι τας εν τη Πολιτεία νέας και κοινωνιστικάς θεωρίας. Μετάφρ. Ι. Ν. Γρυπάρη. Δρ. 6. —

Νόμοι και Επινομίς. Το ωραιότερον και πραγματικώτερον του Πλάτωνος έργον. Δεν παρουσιάζεται πλέον διδάσκων ο Σωκράτης, αλλ' είς ανώνυμος Αθηναίος διατυπών την ώριμον φιλοσοφικήν αντίληψιν του Πλάτωνος εις πολιτικόν σύστημα επιδεκτικόν εφαρμογής. — Η «Επινομίς» αποτελεί συνέχειαν των «Νόμων» και ενιαχού επεξήγησιν αυτών. Μετάφρ. Κ. Ζάμπα. Δρ. 8. —

Επιστολαί και όροι. Αι υπό της αρχαιότητος ήδη αποδιδόμεναι εις τον Πλάτωνα επιστολαί, αναφερόμενοι εις τας φιλοσοφικάς αυτού αντιλήψεις και παρέχουσαι λεπτομερείας περί του βίου του. — Οι «Όροι», είναι ερμηνεία των ειδικών λέξεων και όρων, των εις χρήσιν υπό του Πλάτωνος. Μετ. Κ. Ζάμπα. Δρ. 2.

Φαίδρος. Διάλογος περιμάχητος διά τας παρατόλμους περί ηθικής ιδέας του. Πραγματεύεται περί έρωτος, περί ωραιότητος και περί σχετικών συναισθημάτων της ψυχής. Μετάφρ. Κ. Γούναρη. Δρ. 2. —

Ιππίας μείζων και ελάσσων. Εις τον «Ιππίαν μείζονα» ο Σωκράτης περιάγει εις αντιφάσεις τον σοφιστήν Ιππίαν, προκαλών να ορίση το ωραίον. Ερευνάται αν ωραίον είναι το πρέπον ή το χρήσιμον ή το ικανόν ή γενικώτερον ακόμη αν είναι το αγαθού αίτιον ή θετικώτερον απλώς το ηδονικόν την όρασιν και την ακοήν. Όλους τούτους τους ορισμούς ελέγχει ο Σωκράτης ως ατελείς, υποδεικνύων εν τούτοις ως ευχάριστον την τοιαύτην πολλαπλήν επισκόπησιν των γενικών ζητημάτων. — Όμοιον έχει συμπέρασμα ο «Ιππίας ελάσσων», έχων θέμα, το αν και κατά πόσον η αλήθεια διαφέρει του ψεύδους. Μετάφρ. Κ. Ζάμπα. Δρ. 2.50

Αλκιβιάδης, Αλκιβιάδης δεύτερος. Η αυτοεπίγνωσις τίθεται ως αφετηρία και βάσις της εξυψώσεως του ανθρώπου. Ούτως αι αντιλήψεις του διαλόγου τούτου είναι ο πυρήν όλης της Νεοπλατωνικής Φιλοσοφίας. Ο επισυναπτόμενος διάλογος «Αλκιβιάδης δεύτερος», αφορμώμενος εκ του ότι προσεύχονται οι άνθρωποι ζητούντες πολλάκις επιβλαβή πράγματα, άγεται εις το συμπέρασμα ότι αγνοούμεν τι είναι το ωφέλιμον και τι το αγαθόν. Μεταφρ. Ν. Καζαντζάκη. Δρ. 2.50

Ίππαρχος — Αντερασταί. Ερευνάται εις τον «Ίππαρχον» τι είναι η αγάπη του κέρδους και γενικώτερον η τάσις της εκ των άλλων ωφελείας και συμπεραίνεται ως φυσική ροπή η φιλοκέρδεια. — Εις τους «Αντεραστάς» εξετάζεται τι είναι φιλοσοφία και κατά πόσον και πώς ωφελεί. Μετ. Ι. Ζερβού. Δρ. 0.80

Ερυξίας, Αξίοχος, Αλκυών. Ο «Ερυξίας» ερευνά τι είναι πλούτος και κατά πόσον είναι ωφέλιμος. — Εις τον «Αξίοχον» γίνεται επισκόπησις της περί ψυχής εσωτέρας πίστεως του ανθρώπου. Εις την «Αλκυόνα» διεξηγείται μετά τινος μυστικισμού η μεταμορφωτική της ύλης δύναμις της φύσεως. Μετάφρ. Γ. Μάνεση. Δρ. 1. —

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

Ηθικά Νικομάχεια. Εξετάζονται, αναλύονται και διατυπούνται από θεωρητικής και πρακτικής απόψεως αι αρχαί της κοινωνικής της πολιτικής και της ατομικής ηθικής. Μετάφρασις Κ. Ζάμπα. Δρ. 5. —

Περί ψυχής. Εις το περιλάλητον τούτο έργον διετύπωσεν ο Αριστοτέλης τας μεταφυσικάς περί ψυχής θεωρίας του, βασιζομένας επί των δεδομένων του φυσικού κόσμου και του ορθού λόγου. Μετάφρ. Π. Γρατσιάτου. Δρ. 3.—

Μικρά Φυσικά. Τα πορίσματα των προ αυτού φυσικών και φιλοσόφων, μάλιστα δε τα εξαγόμενα της κολοσσαίας αυτού προσωπικής εργασίας επί των φυσικών και βιολογικών φαινομένων. Μετάφρ. Π. Γρατσιάτου. Δρ. 3.—

Αθηναίων Πολιτεία. Ιστορία πολιτική και πολιτειακή των Αθηνών η κυριωτέρα της μεγάλης «περί πολιτευμάτων» συγγραφής του Αριστοτέλους. Μετ. Ι. Ζερβού. Δρ. 3. —

ΗΡΟΔΟΤΟΣ

Μούσαι. Το θαυμάσιον έργον, το ιστορούν την ζωήν των αρχαίων Ασιατικών εθνών, των βαρβάρων λαών και της Αιγύπτου και Ελλάδος. Οι εθνικοί και θρησκευτικοί μύθοι, αι περιγραφαί τόπων, ηθών και εθίμων συμπληρούσι την ιστορίαν. Μετ. Α. Σκαλίδου, επιθεωρ. υπό Ι. Ζερβού. Τόμοι 4. Δρ. 12. —

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ

Πελοποννησιακός πόλεμος. Η πλήρης ιστορία του μακρού εμφυλίου πολέμου των Ελλήνων. — Ανατρέχων εις τα απώτατα αίτια ο Θουκυδίδης εξηγεί τα της αναπτύξεως του Ελληνισμού από των αρχαιοτάτων χρόνων και περιγράφει την σύστασιν και την ζωήν των καθέκαστα πολιτειών. Η μετάφρασις υπό του κ. Ι. Ζερβού. Τόμοι 4. Δρ. 10 —

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ

Ο περί του στεφάνου λόγος. Απολογία του πολιτικού του βίου. Ο πλούτος εις εξάρσεις και ρητορικά τεχνάσματα καθιστά τον λόγον τούτον το αριστούργημα ρητορικής. Μετάφρ. Α. Μωραϊτίδου. Δρ. 2. —

Οι τρεις Ολυνθιακοί. Φανέρωσις της πολιτικής του Φιλίππου και επίκρισις της αδρανείας των Αθηναίων κατ' εξοχήν δε πολιτικοί λόγοι. Μετ. Ν. Γκινοπούλου. Δρ. 1. —

Οι τέσσαρες Φιλιππικοί. Δριμυτάτη επίθεσις κατά του Φιλίππου και πρόκλησις εις άμεσον κατ' αυτού ενέργειαν. Μετ. Ν. Γκινοπούλου. Δρ. 1.50

ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ

Χαρακτήρες. Το ηθογραφικόν και ψυχολογικόν έργον του φιλοσόφου απομείναν πρότυπον εις το είδος του, αποτελεί περιγραφήν κοινωνικών και ατομικών ελαττωμάτων. Μετ. Μ. Σιγούρου Δρ. 1 —

ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ

Άπαντα. ΤΟΜΟΣ Α'. Όνειρον ή βίος του Λουκιανού. — Προς εκείνον όστις είπεν: είσαι Προμηθεύς εις το έργα σου — Πλοίον ή ευχαί. — Περί πένθους. — Τίμων ο μισάνθρωπος. — Εγκώμιον μυίας. — Θεών διάλογοι. — Κρίσεις θεών. — Προς Νιγρίνον επιστολή. — Νιγρίνος ή περί φιλοσοφικού χαρακτήρος. — Δίκη φωνηέντων.

ΤΟΜΟΣ Β'. — Διάλογοι θαλασσίων θεών. — Αλκυών ή περί μεταμορφώσεως. — Προμηθεύς ή Καύκασος. — Νεκρικοί διάλογοι. — Μένιππος ή νεκρομαντεία. — Φιλοψευδής ή απιστών. — Πώς πρέπει να γράφεται η ιστορία.

ΤΟΜΟΣ Γ'. Αληθής ιστορία. — Τυραννοκτόνος. — Αποκηρυττόμενος. — Φάλαρις λόγος. — Αλέξανδρος ή ψευδόμαντις. — Ο Ηρακλής. — Ο Διόνυσος. — Ψευδολογιστής.

ΤΟΜΟΣ Δ'. Δις κατηγορούμενος ή δικαστήρια. — Περί παρασίτου. — Ανάχαρσις. — Προς τον απαίδευτον και πολλά βιβλία αγοράζοντα. — Ότι δεν πρέπει να πιστεύωμεν εύκολα την διαβολήν. — Ζευς ελεγχόμενος. — Ρητόρων διδάσκαλοι. — Ικαρομένιππος ή Υπερνέφελος.

ΤΟΜΟΣ Ε'. Ιππίας ή περί του λουτρού. — Μακρόβιοι. — Ο θάνατος του Περεγρίνου. — Οι δραπέται. — Περί του ηλέκτρου ή των κύκνων. — Περί του οίκου. — Πατρίδος εγκώμιον. — Περί των διψάδων. — Περί ορχήσεως. — Ευνούχος. — Βίος Δημώνακτος. — Διάλεξις με τον Ησίοδον. — Χάρων ή επισκοπούντες.

ΤΟΜΟΣ ΣΤ'. — Εικόνες. — Υπέρ των εικόνων. — Εταιρικοί διάλογοι. — Όνειρος ή αλεκτρυιών. — Συμπόσιον ή Λαπίθαι. — Θεών εκκλησία. — Βίων Πράσις. — Αλιεύς. — Ψευδοσοφιστής. — Περί Συρίης Θεού. — Ζευς Τραγωδός. Η μετάφρασις υπό Ι. Κονδυλάκη. Το όλον έργον τόμοι 6. Δρ. 18. —

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ

Θησεύς — Ρωμύλος, Λυκούργος Νουμάς. — Ο ήρως των Αθηνών παραβάλλεται προς τον ιδρυτήν της Ρώμης. Και ο νομοθέτης Λυκούργος προς τον Νουμάν. Τόμος Α'. Δρ. 3. —

Σόλων — Ποπλικόλας. Θεμιστοκλής — Κάμιλλος, Περικλής — Φάβιος Μάξιμος. — Ο νομοθέτης των Αθηνών αντικρίζεται προς τον μεταρρυθμιστήν Ποπλικόλαν. Ο δε νικητής των Περσών Θεμιστοκλής προς τον Κάμιλλον. Και ο πολιτικός Περικλής προς τον συνετόν πολιτικόν της Ρώμης Φάβιον Μάξιμον. Τόμος Β'. Δρ. 3. —

Αλκιβιάδης — Κοριολανός, Τιμολέων — Αιμίλιος Παύλος, Πελοπίδας — Μάρκελλος. — Ο επιτήδειος και αλλοπρόσαλλος Αθηναίος συγκρίνεται προς τον ικανόν, αλλά πολεμήσαντα την πατρίδα του Κοριολανόν. Ο ενάρετος Τιμολέων προς τον αγαθόν στρατηγόν της Ρώμης. Και των Θηβών ο υπερασπιστής παραβάλλεται προς τον Μάρκελλον. Τόμος Γ'. Δρ. 3 —

Αριστείδης — Κάτων, Φιλοποίμην — Φλαμινίνος, Πύρρος — Μάριος. Ο Αριστείδης τίθεται παράλληλος προς τον Κάτωνα. Ο τελευταίος της Ελλάδος στρατηγός προς τον Φλαμινίνον. Και ο ηρωικός Πύρρος προς τον στρατηγόν Μάριον. Τ. Δ'. Δρ.3. —

Λύσανδρον — Σύλλας, Κίμων — Λούκουλλος, Νικίας — Κράσσος. — Ο κακώς αποθανών βασιλεύς της Σπάρτης παραβάλλεται προς τον ομότυχον Σύλλαν. Ο Αθηναίος Κίμων προς τον ομοίως παραγνωρισθέντα στρατηγόν Λούκουλλον. Και ο δυστυχήσας στρατηγός Νικίας προς τον Κράσσον. Τόμος Ε' Δρ. 3. —

Σερτώριος — Ευμένης, Αγησίλαος — Πομπήιος. — Η από μικρών ανύψωσις εις μεγάλα του Σερτωρίου και του Ευμένους και του Αγησίλαου και του Πομπηίου η πρώτη λαμπρά τύχη και η κατόπιν συμφορά παραβάλλονται. Τόμος ΣΤ'. Δρ. 3. —

Αλέξανδρος — Ιούλιος Καίσαρ, Φωκίων — Κάτων. — Παραλληλίζονται οι δύο μέγιστοι και δυναστικοί της Ελλάδος και της Ρώμης στρατηγοί. Εις τους επομένους δύο βίους ο Φωκίων συγκρίνεται προς τον Κάτωνα. Τόμ. Ζ'. Δρ. 3. —

Άγις και Κλεομένης, Τιβέριος και Γάιος Γράκχος, Δημοσθένης — Κικέρων. — Οι δύο αναμορφωταί της Σπάρτης παραβάλλονται προς τους δύο Ρωμαίους και ο υπέροχος Δημοσθένης προς τον μεγάλον της Ρώμης ρήτορα. Τόμος Η'. Δρ. 3. —

Αρταξέρξης — Δημήτριος, Αντώνιος — Ο πολιτικός Πέρσης βασιλεύς παραλληλίζεται προς τον Δημήτριον. Έπεται μόνος ο βίος του Αντωνίου. Τόμος Θ'. Δρ. 3. —

Δίων — Βρούτος, Άρατος — Γάλβας, Όθων. — Ο περιπετειώδης βίος του Συρακουσίου Δίωνος παραβάλλεται προς τον βίον του Βρούτου, και ο του στρατηγού των Αχαιών Αράτου προς τον του αυτοκράτορος Γάλβα. Έπεται ο βίος του αυτοκράτορας Όθωνος. Τ. Ι'. Δρ 3. — Μετάφρ. Α. Ρ. Ραγκαβή. — Οι δέκα δραχ. 30. —

ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ

Εγχειρίδιον. Αι περί κόσμου, περί ανθρώπου, περί ηθικής γνώμαι του επιφανούς στωικού φιλοσόφου συγκεντρώθησαν εις το έργον τούτο. Μετάφρ. Α. Καμπάνη. Δρ. 0.80

ΘΕΟΚΡΙΤΟΣ

Ειδύλλια. Τα σωζόμενα ποιήματά του, βουκολικά, ερωτικά και άλλα παρέχοντα ζωντανήν εικόνα του αρχαίου βίου και παρουσιάζοντα καταπληκτικήν νεωτεριστικότητα. Μετ. έμμ. Ι. Πολέμη. Αρ. 2. —

ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΟΙ από όλους τους λογογράφους μας ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ εις 120 τόμους δεμένους αξίας δραχ. 315με 10 Δραχ. Κατά μήνα